Urodziła się 19 maja 1924 roku we wsi Kolno koło Międzychodu. Była najmłodszym dzieckiem Walentego i Franciszki Nowickich. Miała 15 lat, gdy wybuchła II wojna światowa. 18 listopada 1941 roku została aresztowana przez władze niemieckie i umieszczona w więzieniu w Poznaniu. W latach 1942-1945 przeżyła gehennę pobytu w kobiecym obozie koncentracyjnym Ravensbrück. 1 września 1945 roku rozpoczęła naukę w Liceum Pedagogicznym w Rogoźnie, a w 1948 roku uzyskała dyplom tej szkoły. Tak spełniło się Jej wielkie marzenie – została nauczycielką. Rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej nr 1, później w Szkole Podstawowej nr 3 w Rogoźnie, gdzie uczyła fizyki i chemii. W 1951 roku ukończyła Wyższy Kurs Nauczycielski w Katowicach. Tam poznała Czesława Lewandowskiego, swego późniejszego męża. W 1978 roku zdała egzamin kwalifikacyjny w zakresie studiów wyższych. W latach1952-1972 w Ośrodku Kształcenia Kadr Oświatowych pełniła funkcję instruktora fizyki i chemii.

Była aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przez szereg lat pełniła funkcję prezesa ogniska, następnie prezesa Miejsko-Gminnej Rady Zakładowej. Była także członkiem Zarządu Głównego ZNP. Działała również w miejscowym oddziale Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych oraz w Towarzystwie Przyjaciół Rogoźna. Po przejściu na emeryturę włączyła się w działalność Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP. Pełniła funkcję prezesa sekcji, później wchodziła w skład Zarządu, a w ostatnich kilku latach była jego honorowym członkiem.

Dzieliła się swymi przeżyciami z lat pobytu w obozie koncentracyjnym z uczniami miejscowych szkół. Spotkania ze świadkiem historii na długo zapadały w pamięć młodych ludzi i wskazywały właściwe wzorce moralne – jak w nieludzkich warunkach zachować ludzką godność.

Razem z mężem Czesławem stworzyli rodzinny dom kilkorgu dzieciom, dając im miłość i poczucie bezpieczeństwa.

Znana była z „dobrego pióra”. Jej dziełem są cenne opracowania dotyczące dziejów miejscowego Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego i Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Przez kilka lat pani Władysława skrzętnie gromadziła materiały, które posłużyły do stworzenia genealogii rodzin Nowickich i Lewandowskich. Jej autorstwa jest również życiorys Stanisława Waliszewskiego zamieszczony we wspomnieniach „Gimnazjalne miraże”. Bliscy pani Władysławy wiedzą, że z upodobaniem „wierszowała”, tworząc okolicznościowe laurki.

Za wybitne zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień, w tym m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medale za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego i Pilskiego, Złotą Odznakę ZNP. Przez miejscową społeczność została uhonorowana medalem „Zasłużony dla Ziemi Rogozińskiej”.

Władysława Lewandowska zmarła 5 grudnia 2016 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się na rogozińskim cmentarzu gromadząc rodzinę, przyjaciół, delegacje władz gminy, szkół, stowarzyszeń oraz licznych uczniów. W ostatniej drodze towarzyszyły Jej sztandary, a wśród nich sztandar ZNP, Związku, któremu poświęciła całe swoje zawodowe życie, kontynuując tę działalność także na emeryturze.

„Była uosobieniem prostoty i oddania” - mówił Marian Sokołowski, kreśląc sylwetkę Zmarłej. Kartę swego życia pisała uczciwą pracą, a drogę życia oświetlała Jej niezwykła skromność, wrażliwość i życzliwość dla ludzi.

Taka pozostanie w pamięci rogoźnian!

L.B.