pierwszym asie pancernym II wojny światowej. To On w przeciągu kilku dni zniszczył 13 niemieckich czołgów, stając się najbardziej skutecznym polskim dowódcą wozu bojowego. Rogoźnianin, który w styczniu br. obchodził 100 rocznicę urodzin. 

Edmund Roman Orlik – ur. 26 stycznia 1918 r. w Rogoźnie. W roku 1936 Edmund zdał egzamin dojrzałości. W okresie od 25 września 1936 do 1 października 1937 roku jako ochotnik odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie, a następnie w 1 Batalionie Pancernym w Poznaniu. Jeszcze w roku 1937 podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Jednak studia te zmuszony był przerwać z uwagi na konieczność odbywania ćwiczeń wojskowych, pracę zawodową na stanowisku pracownika kontrolnego w Urzędzie Poczty i Telegrafu w Połajewie oraz wybuch wojny. 25 sierpnia 1939 roku wziął udział w kampanii wrześniowej na stanowisku dowódcy czołgu TKS w szwadronie czołgów rozpoznawczych 71 dywizjonu pancernego przydzielonego do Wielkopolskiej Brygady Kawalerii ze składu Armii "Poznań". Walczył na szlaku bojowym dywizjonu, od Wielkopolski, poprzez bitwę nad Bzurą, boje odwrotowe w Puszczy Kampinoskiej, na obronie Warszawy kończąc.

Zasłynął w boju o Sieraków (19 września), skąd Niemców wyparto w nocy w wyniku natarcia na wieś 7 Pułku Strzelców Konnych i 9 Pułku Ułanów z WBK. Niemcy ruszyli do natarcia wykorzystując kilkadziesiąt czołgów z 11 Pułku Pancernego (Panzer-Regiment 11) płka. Philippsa i 65 Batalionu Pancernego (Panzer-Abteilung 65) mjra Thomasa. Przy wsparciu 2 baterii 7 Dywizjonu Artylerii Konnej i działek 7 Pułku Strzelców Konnych zniszczono i uszkodzono ponad 20 czołgów, z czego 7 trafił, według jego relacji, TKS plutonowego Orlika, biorąc przy okazji 2 jeńców. Orlik doprowadził następnie swój czołg w składzie polskiego ugrupowania do Warszawy i brał udział w jej obronie, za co po wojnie został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po kapitulacji stolicy uniknął niewoli. Ciągle był poszukiwany przez Niemców. W roku 1945 wraz z założoną rodziną zamieszkał w Łodzi, w 2. połowie lat 60. przeprowadził się do Wrocławia, a wreszcie na początku lat 70. osiadł w Opolu. Od 17 września 1946 do 24 lipca 1951 roku studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Następnie w latach 1965-1966 ukończył studia magisterskie na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Pracował jako projektant od 16 października 1949 do 30 czerwca 1965 roku - w Miasto projekcie Łódź, a ponadto jako pracownik akademicki. Jego twórczość architektoniczno-urbanistyczna obejmuje nie tylko gmachy użyteczności publicznej i inne obiekty w Łodzi, Wrocławiu i Opolu, ale i plany większych miast. Był projektantem gmachu Biblioteki Uniwersyteckiej, później uznanego za najbardziej dopracowane dzieło architektoniczne okresu PRL. Od 1 lipca 1977 do 31 sierpnia 1979 roku był zatrudniony jako pracownik cywilny - inspektor wojewódzki w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Opolu, będąc współtwórcą nowoczesnej bazy kwaterunkowo-wypoczynkowej straży pożarnych województwa opolskiego.

Z dniem 1 września 1979 roku odszedł na emeryturę. Zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku w dniu 8 kwietnia 1982 roku w Opolu. 

Ciekawostki:

• Miejsce potyczki pod Pociechą upamiętnia pamiątkowy głaz „Kamień Orlika”, na którym widnieje napis:

W tym miejscu doszło do zwycięskiego pojedynku polskiej tankietki TKS-20 z 71 Dyonu P.WLK.BK
dowodzonej przez plut. pchr. Edmunda Orlika z czołgiem niemieckim PKW III z 11 P.Panc. 1 DLek.
dowodzonym przez por. księcia V. von Ratibor.

• Orlika upamiętnili także twórcy gry World of Tanks, umieszczając w niej „Medal Orlika”. Jest on przyznawany za zniszczenie czołgiem lekkim dwóch lub więcej pojazdów wroga (będących co najmniej o poziom wyżej niż pojazd gracza).
• Roman Orlik jest także postacią bohatera "hero" w figurkowej grze bitewnej Flames of War wydanej przez nowozelandzką firmę Battlefront.